Morski ježevi su stanovnici mora, prekriveni su bodljama i česti su učesnici morskih avantura. Ali ovo je priča o morskim ježevima koji se serviraju na tanjiru.
Morski ježevi mogu varirati i u veličini i u boji. U restoranima se najčešće služe tamno ljubičasti morski ježevi koji se uzgajaju u Pacifiku i norveškim morima – veličine teniske loptice.
Iako u našim krajevima nisu uobičajen delikates, njihova tradicija u evropskoj kuhinji seže duboko u prošlost, čak do grčke mitologije u kojoj su se bogovi gostili ovim plodovima mora. Najčešće se može naći u kuhinji priobalnih zemalja, kao što su severna Norveška i južna Španija. Morski ježevi su cenjeni delikates i u japanskoj kuhinji, gde su poznati kao ‘uni’, i često se koriste u pripremi sušija.
Samo mali deo morskog ježa je jestiv – i to ‘gonads’ ili polni organ, koji se nalazi unutar ljušture. Ukus je delikatan, sladak i morski, a tekstura je glatka. Morski ježevi mogu da se kuvaju ili koriste u pripremi bogatih kremastih preliva, ali se najčešće služe sirovi.
Kao i sa ostalim plodovima mora, važna je svežina! Miris je uvek najbolji indikator svežine morskog ježa, a pošto se najčešće prodaju živi, nekada možete videti da im se bodlje pomeraju.
Priprema
Na školjki ježa se napravi kružni otvor, ocedi se tamna tečnost, a kašikom se odstrani supstanca tamno braon boje koja se nalazi u ljušturi. U svakom morskom ježu se nalazi pet žuto-narandžastih gonada koje izgledaju kao mali jezici, i oblikom i teksturom. Kašikom se gonade blago odvoje od zida ljušture, i isperu svežom ili slanom vodom.
Morski ježevi su slični kavijaru, imaju delikatni morski ukus. Najbolje se uparuju sa parčetom tosta koja je neutralan i ističe ukusa ježa, u Japanu se služe kao suši ili sa nudlama, a u Italiji se često slažu sa taljateljama. Ipak, najčešća preporuka šefova je da se u morskim ježevima uživa izvorno, direktno iz školjke.
